Skarabeusz
Co ciekawego widzieli Starożytni Egipcjanie w żukach, które pchały przed sobą kulki gnoju, większe od siebie?
Występują one w 30 gatunkach na terenie północnej Afryki, południowej Europy i w Azji Mniejszej. Są nieco większe od innych chrząszczy, są czarne i mają metaliczny połysk. Charakteryzują się tym, że toczą przed sobą olbrzymią (w stosunku do nich) kulę gnoju, w której składane są jaja i z niej wykluwają się nowe chrząszcze.
Ten właśnie toczący swoją kulę skarabeusz utożsamiany był w Starożytnym Egipcie z egipskim bóstwem solarnym - Khepri, który również toczył po niebie dysk słoneczny. Przedstawiany był też pod postacią skarabeusza, lub pod postacią człowieka ze skarabeuszem zamiast głowy.
Khepri, którego imię oznacza "Ten, który się pojawia" był symbolem odrodzenia, tak jak słońce, które co wieczór zachodzi za horyzontem, aby znowu rano się pojawić. Egipcjanie wierzyli, że skarabeusze też pojawiały się na świecie same i już w pełni ukształtowane wychodziły z kulki gnoju, więc rodziły się "z niczego".
Ich rzeźby były traktowane jako potężne amulety. Nosili je przy sobie zarówno bogaci, jak i biedni. Miały przynosić szczęście, chroniły przed złem, a po śmierci torowały drogę prosto w zaświaty. Bardzo często znajdowano talizmany w postaci skarabeuszy wciśnięte pomiędzy zwoje bandaży owijających mumie. Ich wizerunki umieszczano również w biżuterii. Zdobiły swoją sylwetką naszyjniki, wisiory i bransolety, a nawet pierścienie.
Jako ciekawostkę można podać, że talizman w postaci fajansowego skarabeusza wykopano w pochówku dziecka w miejscowosci Czarnówko koło Lęborka. Jest to grób z czasów kultury wielbarskiej z początków I tysiąclecia n.e. Widać z tego, że wpływy kultury egipskiej sięgały nawet tak daleko na północ.
Obecnie skarabeusze nie są już postrzegane w ten sposób. Są normalnymi żukami, które toczą swoje kule łajna, jak i również toczą swoje spokojne żucze życie.
Z.W.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz